1.
کورش شاه جهان، شاه بزرگ، شاه توانمند، شاه «بـابِـل»
شاه «سـومـر» ‹ و «اَکَّـد»
2.
… همه جهان
3.
مرد ناشایستی به فرمانروایی کشورش رسیده بود.
4.
او آیین‌های کهن را از میان برد و چیزهای ساختگی بجای
آن گذاشت.
5.
معبدی بَدلی از نیایشگاه «اِسَـگیلَـه» ‹اِ- سَگ- ایلَـه›
برای شهر «اور» ‹او- ریم› و دیگر شهرها ساخت.
6.
او کار ناشایست قربانی کردن را رواج داد که پیش از آن
نبود … هر روز کارهایی ناپسند می‌کرد، خشونت و
بد‌کرداری.
7.
او کارهای … روزمره را دشوار ساخت. او با مقررات نامناسب در زنـدگی
مـردم دخالت می‌کرد. اندوه و غم را در شهرها پراکند. او از پرستش «مَــردوک» ‹اَمَـر-
اوتو› خدای بزرگ روی برگرداند.
8.
او مردم را به سختی معاش دچار کرد. هر روز به شیوه‌ای
ساکنان شهر را آزار می‌داد. او با کارهای خشنِ خود مردم را نابود می‌کرد … همه مردم را.
9.
از ناله و دادخواهی مردم، «اِنـلیل/ ایـلّیل» خدای بزرگ
(= مردوک) ناراحت شد … دیگر ایزدان آن سرزمین را ترک کرده بودند.
(منظور آبادانی و فراوانی و آرامش)
10.
مردم از خدای بزرگ می‌خواستند تا به وضع همه باشندگان
روی زمین که زندگی و کاشانه‌اشان رو به ویرانی می‌رفت، توجه کند. مردوک خدای بزرگ اراده
کرد تا ایزدان به «بابِـل» بازگردند.
11.
ساکنان سرزمین «سـومِـر» و «اَکَّـد» مانند مردگان شده
بودند. مردوک بسوی آنان متوجه شد و بر آنان رحمت آورد.
12.
مردوک به دنبال فرمانروایی دادگر در سراسر همه کشورها
به جستجو پرداخت. به جستجوی شاهی خوب که او را یاری دهد. آنگاه او نام «کورش» پادشاه
«اَنْـشان» ‹اَن- شـَ- اَن› را برخواند. از او بنام پادشاه جهان یاد کرد.
13.
او تمام سرزمین «گوتی» ‹کو- تی- ای› را به فرمانبرداری
کورش در آورد. همچنین همه مردمان «ماد» ‹اوم- مـان‌مَـن- دَه› را. کـورش با هر « سیاه
سر» (همه انـسان‌ها) دادگرانه رفتار کرد.
14.
کورش با راستی و عدالت کشور را اداره می‌کرد. مردوک،
خدای بزرگ، با شادی از کردار نیک و اندیشه نیکِ این پشتیبان مردم خرسند بود.
15.
او کورش را برانگیخت تا راه بابل را در پیش گیرد؛ در
حالی که خودش همچون یاوری راستین دوشادوش او گام برمی‌داشت.
16.
لشکر پر شمار او که همچون آب رودخانه شمارش ناپذیر بود،
آراسته به انواع جنگ‌افزارها در کنار او ره می‌سپردند.
17.
مردوک مقدر کرد تا کورش بدون جنگ و خونریزی به شهر بابل
وارد شود. او بابل را از هر بلایی ایمن داشت. او «نَـبـونـید» ‹نـَ- بو- نـَ- اید›
شاه را به دست کورش سپرد.
18.
مردم بابل، سراسر سرزمین سومر و اَکَّـد و همه فرمانروایان
محلی فرمان کورش را پذیرفتند. از پادشاهی او شادمان شدند و با چهره‌های درخشان او را
بوسیدند.
19.
مردم سروری را شادباش گفتند که به یاری او از چنگال
مرگ و غم رهایی یافتند و به زندگی بازگشتند. همه ایزدان او را ستودند و نامش را گرامی
داشتند.
20.
منم «کـورش»، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه توانمند، شاه
بابِـل، شاه سومر و اَکَّـد، شاه چهار گوشه جهان.
21.
پسر «کمبوجیه» ‹کـَ- اَم- بو- زی- یه›، شاه بزرگ، شاه
«اَنْـشان»، نـوه «کـورش» (کـورش یکم)، شاه بزرگ، شاه اَنشان، نبیره «چیش‌پیش» ‹شی-
ایش- بی- ایش›، شاه بزرگ، شاه اَنشان.
22.
از دودمـانی کـه همیشه شـاه بـوده‌اند و فـرمانـروایی‌اش
را «بِل/ بعل» ‹بـِ- لو› (خداوند/ = مردوک) و «نَـبـو» ‹نـَ- بو› گرامی می‌دارند و
با خرسندی قلبی پادشاهی او را خواهانند. آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم؛
23.
همه مـردم گام‌های مرا با شادمانی پذیرفتند. در بارگاه
پادشاهان بـابـل بر تخت شهریاری نشستم. مَردوک دل‌های پاک مردم بابل را متوجه من‌کرد،
زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم.
24.
ارتش بزرگ من به صلح و آرامی وارد بابل شد. نگذاشتم
رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید.
25.
وضع داخلی بابل و جایگاه‌های مقدسش قلب مرا تکان داد
… من برای صلح کوشیدم. نَـبونید، مردم درمانده
بابل را به بردگی کشیده بود، کاری که در خور شأن آنان نبود.
26.
من برده‌داری را برانداختم. به بدبختی‌های آنان پایان
بخشیدم. فرمان دادم که همه مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند و آنان را نیازارند.
فرمان دادم که هیچکس اهالی شهر را از هستی ساقط نکند. مردوک از کردار نیک من خشنود
شد.
27.
او بر من، کورش، که ستایشگر او هستم، بر پسر من «کمبوجیه»
و همچنین بر همه سپاهیان من،
28.
برکت و مهربانی‌اش را ارزانی داشت. ما همگی شادمانه
و در صلح و آشتی مقام بلندش را ستودیم. به فرمان مَردوک همه شاهانی که بر اورنگ پادشاهی
نشسته‌اند؛
29.
و همه پادشاهان سرزمین‌های جهان، از «دریای بالا» تا
«دریای پایین» (دریای مدیترانه تا خلیج فارس)، همه مردم سرزمین‌های دوردست، همه پادشاهان
«آموری» ‹اَ- مور- ری- ای›، همه چادرنشینان،
30.
مـرا خـراج گذاردند و در بـابـل بر من بـوسـه زدنـد.
از … تا «آشـــور» ‹اَش- شور› و «شوش» ‹شو- شَن.
31.
من شهرهای «آگادِه» ‹اَ- گـَ- دِه›، «اِشنونا» ‹اِش-
نو- نَک›، «زَمبان» ‹زَ- اَم- بـَ- اَن›، «مِتورنو» ‹مـِ- تور- نو›، «دیر» ‹دِ- ایر›،
سرزمین «گوتیان» و شهرهای کهن آنسوی «دجله» ‹ای- دیک- لَت› که ویران شده بود را از
نو ساختم.
32.
فرمان دادم تمام نیایشگاه‌هایی که بسته شده بود را بگشایند.
همه خدایان این نیایشگاه‌ها را به جاهای خود بازگرداندم. همه مردمانی که پراکنده و
آواره شده بودند را به جایگاه‌های خود برگرداندم. خانه‌های ویران آنان را آباد کردم.
همه مردم را به همبستگی فرا خواندم.
33.
همچنین پیکره خدایان سومر و اَکَّـد را که نَـبونید
بدون واهمه از خدای بزرگ به بابل آورده بود؛ به خشنودی مَردوک به شادی و خرمی،
34.
به نیایشگاه‌های خودشان بازگرداندم، بشود که دل‌ها شاد
گردد. بشود، خدایانی که آنان را به جایگاه‌های مقدس نخستین‌شان بازگرداندم،
35.
هر روز در پیشگاه خدای بزرگ برایم خواستار زندگانی بلند
باشند. بشود که سخنان پر برکت و نیکخواهانه برایم بیابند. بشود که آنان به خدای من
مَردوک بگویند: ‘‘به کورش شاه، پادشاهی که ترا گرامی می‌دارد و پسرش کمبوجیه جایگاهی
در سرای سپند ارزانی دار.’’
36.
بی‌گمان در روزهای سازندگی، همگی مردم بابل، پادشاه
را گرامی داشتند و من برای همه مردم جامعه‌ای آرام فراهم ساختم. (صلح و آرامش را به
تمامی مردم اعطا کردم...)
37.
غاز، دو اردک، ده کبوتر. برای غازها، اردک‌ها و کبوتران...
38.
باروی بزرگ شهر بابل بنام «ایمگور- اِنـلیل» ‹ایم- گور-
اِن- لیل› را استوار گردانیدم …
39.
دیوار آجری خندق شهر را،
40.
که هیچیک از شاهان پیشین با بردگانِ به بیگاری گرفته
شده به پایان نرسانیده بودند؛
41.
… به انجام رسانیدم.
42.
دروازه‌هایی بزرگ برای آنها گذاشتم با درهایی از چوب
«سِدر» و روکشی از مفرغ …
43.
کتیبه‌ای از پـادشاهی پیش از من بنام «آشور بانیپال»
«آش- شور- با- نی- اَپ- لی»
44.
…
45.
… برای همیشه!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر