نقدی بر تورات (کتاب دانیال)

یکی از کتب 24 گانه ی عهد عتیق کتاب دانیال است و موضوع آن ارتباط دارد با تاریخ ایران و از لحاظ محتوایی سراپای آن ساختگی و دور از واقعیتهای تاریخی است؛به روایت کتاب مقدس دانیال یکی از یهودیانی است که به اسارت به بابل برده می شود ولی وی در دربار بابل و بعد ماد و هخامنشی به مقامات مهمی نائل شد که از آن بصورتی بسیار زننده به زیان میزبانان خویش و به نفع همکیشان خود بهره برداری می کند؛ این کتاب سرشار است از اشتباهات تاریخی که ساختگی بودن آن را هویدا می کند. برای مثال داریوش را پادشاه ماد می نامد نه شاهنشاه هخامنشی که بر سرزمین کلدانیان حکومت می کند نه بر شاهنشاهی پارس و پسر خشایار شا شاه است و نه پدر وی و کورش شاهنشاه هخامنشی پس از او حکومت می کند نه پیش از او و ابتدا داریوش پرستنده ی بعل بت بزرگ بابل است و سرانجام با راهنمایی های دانیال  یهودی می شود و فرمانهایی به همه ی اتباع خود صادر می نماید که به حضور یهوه خدای دانیال لزران و ترسان شوند.در تصدیق سخنان فوق قسمتهایی از این کتاب مقدس! ذکر می گردد:" داریوش مادی پادشاه کلده می شود و عزم می نماید 120 والی بر مملکت بگمارد و آنها را زیر فرمان سه وزیر می گذارد که دانیال وزیر اعظم آنهاست ؛ پادشاه فرمانی صادر می کنند که اگر هرکس تا سی روز نزد خدایی غیر از او دعا کند در چاه شیران افکنده شود و والیان پادشاه،فرمان سه وزیر می گذارد که دانیال وزیر اعظم آنهاست ؛ پادشاه فرمانی صادر می کنند که اگر هرکس تا سی روز نزد خدایی غیر از او دعا کند در چاه شیران افکنده شود و والیان پادشاه، دانیال را در حال دعا کردن به سوی اورشلیم غافلگیر می کنند و دانیال را به گودال شیران می اندازند؛ اما سحرگاه دانیال را می بینند که شیرها در پیش پایش مثل بره خوابیده اند و دانیال باز صدراعظم امپراطوری می شود و پس از آن داریوش به جمیع قومها و امتهای جهان فرمان صادر می کند که در هر مملکتی از ممالک او مردمان به حضور خدای دانیال لرزان و هراسان شوند ،زیرا او خدای حی و تا ابدالاباد قیوم است و ملکوت او بی زوال است.( نگاه کنید به: کتاب مقدس؛عهد عتیق؛کتاب دانیال نبی،فصل ششم،آیات 25 لغایت 27)" پس از داریوش بن اخشورش که از نسل مادیان و بر مملکت کلدانیان پادشاه بود(نگاه کنید به: کتاب مقدس؛عهد عتیق؛کتاب دانیال نبی،فصل نهم؛آیه ی 1)کورش پادشاه فارس جانشین او می شود(نگاه کنید به: کتاب مقدس؛عهد عتیق؛کتاب دانیال نبی،فصل دهم؛آیه ی 1) ولی دانیال همچنان در حدود صد سال فاصله از نبوکدنصر تعبیر کننده ی خوابهای پادشاه باقی می ماند.

بزرگترین جعلها در کتاب مقدس نسبت به تاریخ ایران باستان رخ می دهدو نمونه ی این جعل در فصل پایانی کتاب دوم تواریخ ایام رخ می دهد که با این جملات آغاز می شود:و یهوه، کورش پادشاه پارس را برانگیخت تا در سال اول سلطنت خود در تمامی ممالک خود فرمانی نافذ فرمود و بر آن نوشت:کورش پادشاه فارس می فرماید که یهوه خدای آسمانها مرا فرمانروای تمام ممالک زمین کرد و به من امر فرمود که خانه ای برای او در اورشلیم که مرکز یهود است بنا نمایم و از شما درمیانتان کیست آنکه بخواهد به اورشلیم بازگردد و به رفتن مختارید(کتاب مقدس؛عهد عتیق؛کتاب دوم تواریخ؛فصل سوم و ششم؛آیه ی23)

اما اصل فرمان کورش در کاوشهای باستان شناسی قرن گذشته یافت شد و اکنون به نام استوانه ی کورش در موزه ی بریتانیای لندن نگهداری می شود و متن آن در آئین بزرگداشت دوهزاروپانصدمین سال شاهنشاهی ایران در سال 1350 خورشیدی (1971 م)به تمام زبانهای جهان ترجمه شد و نیز به شکل مدرکی تاریخی در زمینه ی حقوق بشر در بنای سازمان ملل در نیویورک نصب گردیده است؛ در این متن نه صحبتی از یهوه به میان آمده است و نه فرمان یهوه به کورش و نه ماموریت الهی کورش در بازسازی اورشلیم؛ بلکه کورش برای تمامی اتباع شاهنشاهی پارس حق آزادی عقیده و آزادی مذهب قائل گردید.( نگاه کنید به منشور کورش بزرگ) در اینجا حتما کسانی به منظور دفاع از تقدس پیامبران یهود این عذر سنتی را مطرح خواهند ساخت که برخی از مطالب کتاب مقدس مورد تحریف قرار گرفته است؛ اگر تحریف را هم بپذیریم می بایست این تحریف در کتاب مقدس یهودیان به نفع قوم یهود و به زیان دیگر اقوام باشد نه آنکه چنین تغیری توسط کاهنان یهود رخ داده باشد تا مرتبه ی رسولانی چون ابراهیم و دانیال و...... که ابتدا پیامبران ایشان می باشند مورد تردید قرار گیرد.

نکته ی قابل تامل دیگر در آئین یهود آن می باشد که تا پیش از اسارت بابلی یهودیان در قرن ششم پیش از میلاد برداشت مشخصی از زندگی در جهان دیگر و طبعا بهشت و دوزخ وجود نداشت و ارواح مردگان جملگی در مکان تاریک و سرد و خاموشی بنام شئول زیست می کردند که قلمروی ظامت وسکوت بود در محلی در زیر زمین یا در ژرفای اقیانوس نامتناهی کائنات یا درمکان ناشناخته ای که هر شامگاه خورشید خورشید در آنجا غروب می کند و ظلمت را به دنبال خود می آورد قرار داشت.

در آن دیار خاموش همه ی مردگان مرد و زن نکوکار و شریر در کنار هم بسر می برند و امتیازی بر هم نداشتند زیرا پاداش و کیفر افراد در همین دنیا و همین زندگی داده می شد. کسی که بیشتر و بهتراز فرامین و دستورهای یهوه اطاعت می کرد از زندگی درازتر و رفاه بیشتری در این جهان برخوردار می گشت و کسی که در پیروی از اوامر یهوه قصور می کرد

به مرگ زودرس گرفتار  می آمد. ( نگاه کنید به: کتاب مقدس؛عهد عتیق؛مزامیر داوود؛مزمور دهم؛آیه ی 27 و نگاه کنید به: کتاب مقدس؛عهد عتیق؛مزامیر داوود؛مزموریازدهم؛آیه ی 9و نگاه کنید به: کتاب مقدس؛عهد عتیق؛مزامیر داوود؛مزمورهفتادو سوم؛آیه ی 18ونگاه کنید به: کتاب مقدس؛عهد عتیق؛کتاب ایوب؛ فصل بیست و هفتم؛آیه ی 7) در مورد پاداش و کیفر اعمال نیز باز در همین دنیا یهودیان مورد لطف یا جور از جانب خدا واقع می شدند؛" اگر به فرائض من سلوک نمائید و اوامر مرا به جا آورید آنگاه باران مناسب در موسم موافق خواهم فرستاد و زمینتان محصول فراوان خواهد داد و درختانتان میوه ی خوب خواهند داد و خرمن شما تا رسیدن انگورتان کوفته خواهد شد و نان خود را به سیری خواهید خورد و دشمن خود را دنبال خواهید کرد و همه را به شمشیر خواهید کشت و من نیز به شما التفات خواهم کرد و در میان شما خواهم خرامید و خدای شما خواهم بود(کتاب مقدس؛عهد عتیق؛سفر لاویان؛فصل بیست و ششم؛آیات 3 الی 12)"؛" و اگر فرائض مرا آنگونه که فرموده ام به جای نیاورید برایتان خوف و سل و تب خواهم فرستاد و آسمانتان را چون آهن و زمینتان را چون مس خواهم نمود و وحوش صحرا را بر شما خواهم فرستاد تا شما را بی اولاد کنند و حیواناتتان را به هلاکت رسانند و ده زن نان شما را در یک تنور خواهد پخت و گوشت پسران خود را خواهید خورد و گوشت دختران خود را خواهید خورد و شمشیر را در عقب شما خواهم کشید(کتاب مقدس؛عهد عتیق؛سفر لاویان؛فصل بیست و ششم؛آیات 15 الی 33)"؛ اعتقاد به بقای روح و جهان پس از مرگ و روز حساب و بهشت و جهنم در دوران آشنایی ایرانیان زرتشتی با یهودیان و حکومت دویست ساله ی هخامنشیان بر سرزمین فلسطین در دین یهود راه یافت. در این برداشت تازه گناهکاران در جهان دیگر در مرگ ابدی خواهند بود ولی ثواب کاران به بهشتی می رفتند که چهار ودخانه داشت؛ یک رود عسل برای پیامبران اسرائیل،رود شیر برای کودکان اسرائیل،رود شراب برای شیوخ اسرائیل،و رود روغن برای مومنان یهود. در این بهشت محرابی برقرار بود که تمام وقت داوود در آن به نواختن چنگ و خواندن مزامیر مشغول است.   

دکتر علی نیکویی